«Γηράσκω αεί μη συνταξιοδοτούμενος»

Σαν να ήταν χθες περνάνε από το μυαλό μου οι παιδικές αναμνήσεις. Αυτές οι ανέμελες στιγμές που όλοι αναπολούμε και ονειρευόμαστε στιγμιαία και γυρνάμε για λίγο πίσω το χρόνο και όταν «ξυπνάμε» από το δήθεν όνειρο συνειδητοποιούμε πόσα έχουν αλλάξει από τότε. Συνήθως έχουν αλλάξει όλα. Έχουμε μεγαλώσει αρκετά, έχουμε χάσει σημαντικούς μας ανθρώπους, έχουμε τσακωθεί με όλους τους συγγενείς κλπ. Πιστεύω με αυτό το τελευταίο επιχείρημα σας έπεισα περί αλλαγών. Πάνω απ' όλα θυμάμαι όταν πήγαινα στον παππού και στη γιαγιά και κρυφά για να μην το δει κανείς ,ποτέ δεν κατάλαβα την τόση μυστικότητα, μου έδιναν ένα χιλιοτσαλακωμένο χαρτονόμισμα τότε δραχμές, μετέπειτα ευρώ. Η χαρά τους μετά την επιτυχημένη κρυφή συναλλαγή μας ήταν απερίγραπτη. Θυμάμαι σαν μεγαλύτερος μια μέρα, το ίδιο πράγμα το είχε κάνει η γιαγιά μου και ο παππούς μου ξεχωριστά και μου είπαν να μην το πω σε κανέναν. Μου έδωσε 50 € ο καθένας μάλιστα. Μόλις το είπα......

Κάθε μέρα που περνάει ο «μισθός» των παππούδων-γιαγιάδων μας λιγοστεύει επικίνδυνα. Τώρα που μεγάλωσα δεν με νοιάζει τόσο που το 50ρικο που μου έδινε η γιαγιά έγινε 20ρικο ή χάθηκε, με νοιάζει όμως ότι δούλεψε σε όλη τη ζωή της, προπλήρωσε τη σύνταξη που θα έπαιρνε όταν αφυπηρετούσε και τελικά δεν θα την εισπράξει στο μέγεθος που πρέπει.

Η χαρά που τους διακατέχει όταν δίνουν χαρτζιλίκι σε ένα εγγόνι για ένα καφέ ή μια σοκολάτα (και ας του δίνουν 50€, ίσως παλαιότερα ήταν ακριβότερες οι σοκολάτες) είναι αντιστρόφως ανάλογη της αντίδρασης τους όταν βλέπουν κάθε μήνα να πιστώνεται όλο και λιγότερο το ποσό της σύνταξης στο λογαριασμό τους. Δεν ξέρω αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στην μη περικοπή συντάξεων, την μείωση δαπανών για επενδύσεις και μελλοντικά πρωτογενή πλεονάσματα της τάξεως του 3,5 % τι θα διάλεγα. Δεν έχει σημασία τι θα διάλεγα εγώ αλλά αυτοί που θέλουν να λένε ότι παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις δεν πράττουν πάντα το σοφότερο για τον κόσμο. Στην προκειμένη περίπτωση διάλεξαν την μη περικοπή συντάξεων από 1/1/2019 με μείωση των δαπανών για επενδύσεις και δέσμευση για πλεονάσματα 3,5 %. Ειλικρινά δεν ξέρω. Σε αυτή τη σύγκριση έρχονται αντιμέτωποι οι νέοι με τους γέρους, τα εγγόνια με τους παππούδες, οι έφηβοι με τους συνταξιούχους. Τι είναι καλύτερο; Να κόψεις τις συντάξεις και να επενδύσεις για το μέλλον των νέων ή να κόψεις να όνειρα των νέων και να δώσεις στους ηλικιωμένους αυτό που τους αξίζει και δούλεψαν για μια ζωή; Το ερώτημα αν όχι ρητορικό είναι ειρωνικό. Τίποτα από τα δυο δεν πρέπει, ωστόσο έγινε το δεύτερο ως ένα βαθμό τουλάχιστον.

Υ.Γ 1 Ξέχασα να σας πω ότι το διπλό 50ρικο ήταν το τελευταίο που μου έδωσε ο παππούς μου πριν «φύγει». Για μένα είχε σημασία. Και για αυτόν.

Υ.Γ 2 Ο τίτλος είναι παράφραση του «Γηράσκω αεί διδασκόμενος» που ανήκει στο Σόλωνα και σημαίνει «Όσο μεγαλώνω, πάντα μαθαίνω κάτι καινούργιο»

Γ.Β.Γ.